Bilimkurgu Kulübü Bu Sitede Gelecek Var!
Alev okları, Gladyatör’den Cesur Yürek’e, oradan her ne kadar fantastik olsa da Taht Oyunları’na kadar çok yerde görülen bir unsur. Ancak gezegenimizdeki pek çok şey gibi, alev okları da gerçek değil ve hiç bir Orta Çağ ordusu bunu açık savaşta kullanmadı.
Lindybeige’ye göre, eski ordulara okçuluğun cazip gelmesinin üç sebebi vardı: uzaklara ulaşması, ateşleme sayısı ve zırh delebilme kabiliyeti. Bir oku değiştirip bütün yolculuğu boyunca ateş saçmasını sağlamak yukarıda bahsedilen bazı veya bütün özellikleri kötü etki ediyor.
Yeni başlayanlar için, bir okun ucuna bir kumaş sarıp ateşe verdiğinizi düşünün. Oku geriye çektiğinizde en büyük zararı yaya ve elinize verecektir. Uzun bir uç bu sorunu çözer ancak okun ağırlığını artırır ve dolayısı ile gideceği uzaklığı azaltır, ya da onları çok kırılgan bir hale getirir. Sivri uçlu bir nesnenin, sivri uçlu olmayıp da alev saçan bir nesneye oranla zırha karşı daha çok zarar vereceğini söylemeye gerek yok. Tepeden tırnağa kalın zırhlarla donanmış savaşçıların, filmlerde görüldüğü gibi, ince ve yanan bir çubuk tarafından vurulduğu zaman hemen alevler içinde kalmayacağını da söylemek gerek.
Lindy tarafından yapılan testlere göre: A-) Uçuşu sırasında oku alevli halde tutabilecek, B-) Hedefin vurulur vurulmaz alevler içinde kalmasına neden olabilecek kimyasallar belirlenmeye çalışıldı. En iyi ihtimale göre başarı oranı %2 civarında kaldı.
Orta Çağ’ın sonuna doğru deniz savaşlarında gerçekten işe yarayabilecek şeyler olan alev oklarının bir salı veya bir barut fıçısını vurduğu zaman ne kadar zarar vereceğini bir düşünün. En iyi ihtimali düşünürsek, alev okları anlamlı bir zarar vermekten çok düşmanı kaçırmak ve dikkatini dağıtmak için kullanılmış ve hiç bir zaman düzenli kullanıma girmemiş.
800’e yakın filminizi (ve belki bir o kadar da bilgisayar oyununuzu) mahvettiğimiz için üzgünüz!
Kaynaklar:
