Groundhog Day’in İzinde: Boss Level

Joe Carnahan‘ın Boss Level‘ı, film kahramanlarının ve dahi izleyicilerin aynı heyecanı tekrar tekrar nasıl yaşadığına dair bir hiciv olarak kabul edilebilir. Belki 55 yaşında bir aksiyon yıldızı için “gelecek vaat eden” tanımlaması yapmak normal değil; ama olmadık şey de değil. Frank Grillo bir süredir piyasadaydı, ama ilki 2014’te olmak üzere Purge devam filmlerinde azimli sert polisi oynayana kadar kabuğunu pek kırmamıştı. Parlak saçları, kolayca somurtmaya dönebilen sırıtması ve davetkar bakışlarıyla ona çocuksu diyemesek de, kendisi Ryan Seacrest’in maço ağabeyi gibi.

Grillo, Boss Level’de önüne geleni pataklıyor, çünkü aynı şiddet dolu çılgın günü tekrar tekrar yaşayıp duran bir adamı oynuyor. Ancak burada Groundhog Day bir aksiyon filmi olarak yeniden yorumlanıyor ve izleyiciye, “bunu neden daha önce yapmadılar ki?” dedirtiyor. Televizyondan yetişme Frank Grillo’nun Jason Statham gibi bir yıldız olma durumu yok; Grillo hızlı, düzgün ve izlemesi keyifli. Ama bunlar onu, vahşi bir görev döngüsüne sıkışmış Delta Force ajanını oynamak için mükemmel bir aktör yapıyor.

Palm Springs filminde Andy Samberg‘in karakteri Nyles de tekrarlanan bir günde sıkışıp kalmıştı. Ancak Groundhog Day’de günün gidişatını değiştirmeye, iyileştirmeye, döngüyü alt etmeye çalışan Bill Murray’dan farklı olarak Nyles, aynı günün aynı sıkıcılıkla sonsuza dek tekrarlanmasını kabul ediyordu. Kendini öldürmeye de çalışsa işe yaramıyor, yine aynı döngüye uyanıyordu. Yani hayat anlamsızdı. Her gün bir okla öldürülebilir, ama yine de bir şey değişmezdi, başka bir gün gelirdi. O yüzden Nyles’ın buna karşı tutumu “gelecekse gelsin!” idi. Boss Level, Palm Springs’den bir yıl önce, 2018’de çekilmeye başlandı (dağıtımcı aksaklıklarından dolayı ertelendi). Ancak iki film birbirini hayret verici şekilde iyi yansıtıyor.

Boss Level’de, Boston’un “Foreplay / Long Time” şarkısıyla kurulan açılış sekansı, 90 dakika boyunca izleyeceğimiz şiddetli tekrarların temelini atıyor. Grillo’nun oynadığı anakarakter Roy Pulver, bize bir anlatıcı olarak da eşlik ediyor. Çünkü o, bu sürekli tekrarlanan günün bezgin gazisi. Çatı katındaki dairesinde bir suikastçi kendisini palayla öldürmek üzereyken uyanıyor. Onunla dövüşürken bir helikopterden oturma odasına makinalı tüfekle ateş açılıyor. Akabinde helikopter çatıya çarpıp Die Hard tarzında patlamadan önce Grillo kendini 4. kat camından aşağı bırakıyor. Bitmedi, caddedeki bir kamyona düşüyor, kalkıp birinin arabasını çalıyor, sonra çaldığı arabayla bir otobüse çarpıyor…

Groundhog Day, çekildikten 30 yıl sonra nihayet bir tür haline geldi. Her Groundhog Day taklidinin kendi metafizik, bilimkurgu, sinematik metaforu içinde tökezlediği noktalar var. Boss Level’da da Roy Pulver, tekrarlanan gününün komutasını eline almayı, olayları yönetmeyi, düşmanlarını alt etmeyi, kurtuluş yolunu bulmayı öğreniyor. Ancak filmin neredeyse bilinçsiz zekası, zamanında dünyaya yayılmış Sylvester Stallone, Arnold Schwarzenegger, Chuck Norris ve Bruce Lee’nin “kişi kültü” oluşturan filmlerine göz kırparak, Boss Level’e o filmlerden esintiler sunan bir intikam filmi niteliği de kazandırıyor.

Film kelimenin tam anlamıyla bir ölüm arzusu yolculuğu. Pulver, karşılaşacaklarını ezberlediği için her ölümcül düelloyu umursamaz bir ustalıkla karşılıyor. Yine de bazı gaflet anlarında öldürülmeye devam ediliyor: Kafası kesiliyor, eziliyor, suratından vuruluyor, bıçaklanıyor… Hayatı her gün öğlen 12:47’de son buluyor, ama o Superman kadar yenilmez, yapması gereken tek şey yeniden uyanmak. Peşindeki palalı adamdan bombacı cüceye ve Selina Lo’nun canlandırdığı Çinli dövüş ustasına kadar uzanan suikast timinin tehditlerini savuştursa da, her seferinde bir şekilde yenik düşüyor. Ta ki derine inip işin iç yüzünü öğrenmeye karar verene kadar.

Kısacası aksiyon unsurlarının üzerine Groundhog Day’i koyan film, izleyiciyi tatmin eden kıvrak bir zeka ürünü. Elbette bunu daha önce gördük ve görmeye de devam edeceğiz…

Kaynak