Gökteki Distopya Cenneti: Bioshock Infinite

Bir Orta Çağ hikâyesi düşünün. Her ne kadar bizde anlatılmasa da, aklınıza gelen ilk şey muhtemelen bir şövalyenin prensesi kuleden kurtarması ve bunu yaparken kulenin yanı başında duran ejderhayla karşılaşması, onu destansı bir şekilde yenmesi olacaktır. İşte Bioshock Infinite de bu hikayeyle başlıyor, sadece daha uç bir şekilde işlenerek.

Bioshock Infinite her şeyden önce bir seri oyunu değil, yani ilk Bioshock oyununu oynamadıysanız bunu rahatlıkla oynayabilirsiniz. Tabii bağlantıları var fakat bu hikayeyi anlamanızı engellemeyecek. Çoğu etkileyici senaryoya sahip filmden daha sağlam ve giriftli senaryosuyla, ortaya attığı eleştirilerle zaman geçirmek için oynanan eğlence oyunlarından değil, tam tersine insanı düşünmek için uğraştıran ve bitirdikten sonra aklınızın hep bir köşesinde duracak tipte oyunlardan. Ne yazık ki böyle oyunlar çok nadir bulunuyor. Tabi böyle oyunların artmasıyla artık oyun sektörü de sanat dalları arasındaki yerini iyice sağlamlaştıracak gibi.

İlk olarak oyunun grafiklerine bakarsak Irrational Games‘in gayet başarılı bir iş çıkardığını görebiliriz. Ayrıntılarla dolu odalar, ışık yönetimi, dokuların gerçekliği gayet tatmin edici. Bunlar mükemmel planlanmış bir şehirle birleşince tadına doyum olmaz bir görsel şölen ortaya çıkıyor. Fakat asıl güzel taraflarından biri de oyunun sesleri ve müzikleri. Baştan sona oyunun içine çeken, müzikçalarınızda dahi bulundurabileceğiniz derece hoş müzikleri var. Kimi zaman sinirlerinizi geren kimi zaman hüzünlendiren müziklere sahip. Zamanınız varsa mutlaka soundtrack listesine göz atmanız tavsiye edilir.

Oynanış bakımındansa ne yazık ki yenilik ortaya koyamıyor. Klasik fps tarzı oyunların arasında sayılabilir. 10’u geçmeyen silah türünden sadece ikisini taşıyabiliyorsunuz.Diğer fps oyunlarına alışıksanız bu size biraz sinir bozucu gelebilir.Bunların yanında vigor adı verilen özel yetenekleriniz de olacak. 8 tane olan bu vigorlarla düşmanlarınızı yakabilir, uçurailir, kargalara yem dahi edebilirsiniz. Vigorlar ayrıca geliştirilebiliyor ve birbirleriyle kombine edilebiliyor da.

Başkahraman Booker Dewitt, 7. süvari alayındayken katıldığı Wounded Knee’deki katliamın etkisinde kumar ve alkol batağına düşmüş, sağ elinde AD harfleri kazılı, orta yaşlı bir dedektiftir. Columbia’dan kızı getirmesi karşılığında borçlarının silinmesi teklif edilir. Teklifi kabul eden Dewitt’in gece yağmurunda bir deniz fenerine bırakılmasıyla oyunumuz başlar. Deniz fenerinden hikayemizin başladığı Columbia’ya doğru yol alıyoruz. Bu normal gözükebilir fakat Columbia gökte asılı duran bir şehir ve sene 20. yy başlarıdır. İlk oynadığımda bana Laputa‘yı hatırlatmış ve ikisini karşılaştırmaya zorlamıştı. Şüphesiz ikisi arasında büyük benzerlik var ama bu başka bir yazının konusu. Columbia’nın gökte olması oyunun bazı bilimsel temelleri olduğuna da dalalet.Bu kısımları oyun içerisinde bulduğunuz ses kayıt cihazları olan voksofonlardan öğreniyoruz.

Columbia muhtemelen aklınızdaki cennet tasvirine çok benzeyecek. Her taraftan akan sular, yeşil bahçeler, ağaçların arasından sızan gün ışıkları… İlk anlarda gerçekten “Cennette miyiz acaba?” diyebilirsiniz. Düşünün bankta oturmuşsunuz, uçan bir şehirde kuş cıvıltılarını dinliyorsunuz. Oyun tam olarak bu hissi yaşatıyor.

Columbia tek bir uçan adadan oluşmuyor, birkaç tane uçan ada var. Emporia ve Anıt Adası bunların sadece ikisi. Adalar arasındaki ulaşım hava raylarıyla ve gondollarla sağlanıyor. Bunların ikisi de oyunda çok sık karşılaşacağınız araçlardan, özellikle hava rayları dövüşlerinizde hayati öneme sahip denebilir. Hava raylarından düşmanın üzerine atlamayı eminim çok seveceksiniz. Bu, oyunun çok ustaca hazırlanmış eğlenceli bir ayrıntısıdır.

Bu cennetvari şehir sizi aldatmasın, aslında altında şeytani bir yüzü var. Kesinlikle eşitlikçi ve adil bir yönetim bulunmuyor. Siyah ve Asyalı ırklardan olanlar hiç bir şekilde iyi muamele görmedikleri gibi bunlarla evlilik ya da yardım ilişkisi içine giren beyazlar da ağır cezaya tabi tutuluyorlar. Oyunun ilerleyen bölümlerinde alt sınıfın halinin yerlerde olduğunu görüyoruz. İşsiz oldukları yetmezmiş gibi bulabilecekleri işleri de açık artırma yoluyla alıyorlar.

Columbia’ya ayak bastığımızda yönetici olarak kendini peygamber ilan etmiş olan Zachary Hale Comstock karşımıza çıkıyor. Her köşebaşında rastladığımız devasa, görkemli heykelleriyle, gelecekten vahiyleriyle Columbia halkına kendini kabul ettirmiş bir şekilde “Amerikan puritenizmiyle” Columbia’yı yönetiyor.

Tabi bu baskı rejimine karşı düşünceler de yok değil. Halk arasında ufak seslerle karşı düşüncelerin de bulunduğunu anlıyabiliyoruz. Fakat en önemli karşı duruşlardan ikisini Vox Populi ve Comstock’un silah arkadaşı Slate gösteriyor. Vox Populi (Halkın Sesi) siyahi insanların çoğunluğunu oluşturduğu ezilen alt tabakanın silahlı mücadelesi iken, Slate daha çok Comstock’un, başarılarını kendisininmiş gibi göstermesini hazmedememiş biri olarak ortaya çıkıyor.

Şüphesiz gücü elinde bulunduran Comstock da yalnız değil. Günümüz kapitalistlerinin bir örneği olarak Fink Endüstrileri sahibi olan Jeremiah Fink, bu sistemden payına düşeni fazlasıyla alıyor. Columbia’daki iş gücünün asıl sahibi kendisi. Bir nevi paralı kölelik sistemi kurmuş durumda. Çalıştırdığı işçilere sadece kendi fabrikasında geçen paralarla ödeme yapması, Amerikan Doları’nın Dünya’daki durumu göz önüne alındığında çarpıcı bir nokta.

Bu sınıf ve isyan mücadeleleri arasında biz de pek yalnız sayılmayız. Lutece’lar olarak bilinen bir kadın ve erkek hikayeyi anlamlandırmamızda bize yardımcı oluyor. Yeri geldiğinde bize yol göstermesini de biliyorlar. Şimdilik onların hikayenin bel kemiği olduğunu bilmeniz yeterli.

Oyunun başlarında bilboardlardan öğrendiğimiz bir uyarı da var ki işleri iyice karıştırıyor: “Yalancı Çoban’ı işaretinden tanıyacaksınız”

Asıl görevimizde, kızın yerini bulduğumuzda melek şeklinde bir anıtın içinde hapsolmuş olduğunu ve adının Elizabeth olduğunu öğreniyoruz. Anıtın içinin daha çok bilimsel bir laboratuvar şeklinde düzenlenmiş olması Elizabet’in aynı zamanda kobay olduğuna da işaret.

Elizabeth’i kaçırdığımızda bir başka sorunla karşılaşıyoruz: Songbird. Fink Fabrikaları’nın bir ürünü olan ve bir şekilde Elizabeth’le bağlantılı bu kuş benzeri devasa robot her köşe başında karşımıza çıkıyor. Elizabeth’i kaçırma görevimizdeki en büyük engel bu ve hiç bir şekilde ona karşı savaşma şansımız dahi olmuyor.

Sonuç olarak Bioshock Infinite kusursuza yakın bir hikaye ve distopya örneği sunuyor. Sadece son sahnedeki akıl uçurucu bölümler için oynamanız gereken bir oyun. Siyasal iktidarın nasıl kullanılacağı ve alternatiflerinin nasıl olması gerektiği konusundaki ipuçlarıyla bize bir şeyler sezdirirken, basının topluma etkisi konusundaysa 12’den vuruyor.

Her bilimkurgu severin oynaması gereken, ayrıca içerdiği siyaset felsefesiyle fazlasıyla derin bir oyun. Tüm bunların yanında hikayenin getirdiği macera ve hüzün de cabası.

Fakat madalyonun bir de diğer yüzü var. Her ne kadar bunlar birçok kişi tarafından önemsenmese de, Bioshock Infinite için büyük birer tehdit. Bunların en önemlisi hikayenin ayrıntılı olması sonucu pür dikkat oynamanız gerekmesi, oyuncuyu oyundan soğutan bir etken olarak ortaya çıkıyor. Adeta bir film izliyormuşcasına her diyalogu hatırlamanız, bunları birbirleriyle bağdaştırmanız ve özümsemeniz gerekiyor. Bu bir noktaya kadar gayet sağlıklı şekilde yapabilirsiniz ancak oyunun hızlanan temposu ve geçişken yapısı birden “Ne oldu şimdi?” dedirtebilir. Hele final bölümünde kayış atabilir ve kendinizi forumlarda oyunu açıklayan yazılar arasında bulabilirsiniz.

Hazırlayan: Furkan Kılıçaslan